Híhíhíhí

Þetta fannst mér fyndið

Barnaníðingar

Í laugardagsblaðinu kom grein um barnaníðinga. Á bls. 27 var fjallað um hvernig er hægt að varast barnaníðinga.

Fyrsta málsgreinin hljómaði svona "Foreldrar eiga að vera á verði gagnvart hugsanlegum barnaníðingum. Vísbending um slíkt er þegar menn bjóða of mikla hjálp varðandi fjölskylduna og börnin, eða vita of mikið um börnin þín eða börn yfirleitt, sérstaklega ef þeir eiga engin börn sjálfir"

hverjir þekkja sögu af einhverjum kalli sem var voða góður við börnin í nágrenninu? Einhver sem átti engin börn sjálfur eða þau voru farin úr hreiðrinu og spjallaði við krakkana eða gaf þeim nammi? Hverjir þekkja unga karlmenn sem eiga engin börn en vinna í skóla, leikskóla?

Svona leiðbeiningar eru áhugverðar. Ég til dæmis veit talsvert mikið um börn og hef mjög gaman af þeim. Hef gaman að þeirra návist og þeirra leik. Ég á engin börn sjálfur.

Ráðin sem koma eftir á eru mjög góð. Fjallar um að kenna börnunum hvar má ekki snerta og þau hafi rétt til þess að segja nei.

En fyrsta ráðið finnst mér hættulegt. Kemur mjög slæmu orði á menn eins og mig. Ef ég mun ekki eiga nein börn og mun vera gamall kall búandi á horninu, þá vil ég geta lifað "föður eða Afa" ímyndina með því að kynnast börnunum í kringum mig.

En ég skil svo sem þessar áhyggjur. Þó að staðreyndin segi að flestir barnaníðingar eru eitthvað tengdir fórnarlambinu. Feður, stjúpfeður, afar, frændur osfrv.

ÖFUND!!!!

Tilviljanir (eða stelpa í strætó)

Ég fór a mót í Catan á laugardaginn og tapaði hressilega þessu eina spili sem ég var að spila. Þannig að vonir mínar um að keppa á Íslandsmeistaramótinu eru farnar.

Þar sem engin vorkenndi mér ákvað ég að kíkja til foreldra minna. Fékk far þangað en þar var enginn heima. Þá vissi ég ekkert hvað ég átti að gera og stökk í næsta strætó. Ég tók hringinn í grafarvoginum og fór svo upp í Ártún.

Þar stökk ég upp áttuna. hann var bilaður og hafði setið þarna í um 10 mín. Ég leit í kringum mig og sá þarna stúlku sem vakti einhvern áhuga hjá mér. Ég settist nálægt henni og við fórum að spjalla. Veit eiginlega ekki af hverju. Það var eitthvað við hana sem fékk mig til þess að brjóta ísinn.

Við spjölluðum á meðan við biðum eftir að bíllinn færi af stað og síðan þangað til að nýr strætó kæmi og svo á meðan strætó var á leiðinni upp í grafarholtið.

Kvöddumst svo þegar hún fór úr strætó á undan mér.

Síðan þegar ég labbaði heim frá strætóstobbistöðinni þá fann ég að mig langaði að kynnast henni betur. Það var eitthvað í gangi... eitthvað kemistrí.. eitthvað við hana sem heillaði...

Er búin að vera blóta sjálfum mér síðan að hafa ekki beðið hana um símanúmer eða eitthvað álíka.

Tölvuvandræði

Þeir sem spjalla við mig á MSN hafa kannski tekið eftir því að ég er ekkert á msn þessa dagana. Það er nú ástæða fyrir því. Góða, flotta tölvan mín er biluð. Skjárinn er alltaf að detta út, þetta hefur farið versnandi þessa dagana og nú er svo komið að skjárinn virkar bara lítið sem ekkert.

Þarf að senda tölvuna í viðgerð... síðan er spurning hvort að það borgar sig fyrir mig að gera við þetta. Andvarp.....

En annars er nóg að gera. Catan mót á laugardaginn, jóganámskeið um helgina og árshátíða á morgun.

Þannig að ég mun spá í tölvunni meira á mánudag.

Siðmenning... blekking ein?

Ég er að fara í tímabil þar sem ég hef á tilfinningunni að allt sé vonlaust.

Mig langar að breyta einhverju til batnaðar í heiminum. En stundum, eins og núna, koma upp hugsanir sem segja mér að það er bara draumur sem aldrei verður að veruleika.

Ég las það í dagblaðinu í gær að nokkrir háttsettir menn í ákveðnu ríki tóku þá ákvörðun að myrða mann sem þeir töldu hættulegan. Þessi maður var leiðtogi margra og talaði fyrir hatursfullum málstað. Hann var hálf-blindur og fastur í hjólastól. Hann var drepinn án dóms og laga.

Las játningu mans sem tók þátt í því að horfa upp á mann þjást og deyja og tók svo þátt í því að líki mansins væri fargað í höfn.

Les næstum daglega pistla á vefnum þar sem kemur fram einhver málstaður sem einhver heldur fram. Stuttu síðar kemur einhver með andstæðan málstað og þeir fara að rífast. Koma báðir með sín rök en aldrei er hlustað á hvorn annan.

Við höldum að við séum með siðmenningu. Að við séum með samfélag sem virkar, sem reynir að gera gott. En ég held að það sé blekking ein. Að þessi hugmynd um siðmenningu sé byggð á lygi og blekkingum. En það er ekki neinum að kenna. Það er bara ekki hægt að breyta þessu og ef það væri hægt þá væri jafnvel engin vilji hjá okkur til þess að gera það.

Kannski ætti maður bara hætta að taka þátt í þessu þjóðfélagi. Sleppa því bara. Ég á stundum erfitt með að finna tilganginn í því.

Hvað... ó hvað skal það vera?

Hvað á ég að skrifa um? Ég sit hérna og er að velta því fyrir mér hvað ég ætti að rita um. Satt að segja þá er ég með helling af hugmyndum en það kemur bara ekkert nógu sterkt.

Ég var að velta því fyrir mér að skrifa um...

... Spilamótið á Akureyri. Lýsa Nördfestinu sem var þar.
... Stelpur í spunaspili. Þarna var mikið af stelpum og mig langar soldið að skrifa um hvernig það var að stjórna þeim. Er einhver munur á þeim og strákum?
... ævintýrið sem ég stjórnaði á mótinu. Hvernig það gekk.
... sögu um endirinn á ævintýrinu sem ég stjórnaði. Reyna að segja smá sögu frá því.
... þreytuna sem ég finn fyrir núna.

En ég veit ekki hvað ég á að leggja áherslu á... spurning bara að skrifa ekki neitt?

Að leggja út í óvissuna og myrkrið.

Eftir nokkrar stundir fer ég af stað út í myrkrið til þess að bera fólkinu fagnaðarerindið. Að takast á við þær ógnir og hættur sem eru til staðar fyrir utan veggi borgarinnar. Reyna að kom einhverri fegurð og ljós inní líf þessa einstaklinga sem búa í myrkrinu fyrir utan.

Þetta verður erfitt, það verður barátta við fáfræði, fordóma, leti og hreinan lúðaskap. Verður öruglega reynt að heilþvo mann með bezta ísnum. En ég mun reyna að halda minni hugsun hreinni.

Já... ég mun fara úr ljósi Reykjavíkur inní myrkrið á landsbyggðinni.

Spilamót á Akureyri.

Hugsanir

Mínar hugsanir eru stundum ekkert sérstaklega fallegar. Það koma fram ýmsar hugsanir sem ég ræð ekkert við sem eru mjög skuggalegar og jafnvel viðbjóðslegar. Hugsanir um ofbeldi, morð, kynlíf ofl sem eru þannig að ef ég hugsa að ef myndi láta eitthvað að þessu að veruleika eða segja einhverjum þær þá myndi ekki líða langur tími áður en eitthvað yfirvald brýtur niður hurðina mína.

En er ég eitthað spes? er ég einstakur? Maður heldur það alltaf en ég held að allir kljást við þetta. Að hafa hugsanir sem fólk veltir fyrir sér hvaðan þær komi. Vilji bara ýta þeim frá sér. Síðan er einhver óskrifuð regla um að engin skuli tala um þetta... allir látast eins og þær séu ekki til.

En er það rétt.... eða er ég bara kleppsmatur?

Laugardagur
Frekar lási færsla um daginn.

Síðasta laugardag var bisí dagur hjá mér. Ég vaknaði upp um hálf tíu leytið og skutlaðist með bílinn hans Leifs til hans, var á honum vegna þess að við vorum að spila catan kvöldið áður og hann varð svo helv*** fullur.

Hann Leifur var á leiðinni að gera sitt B.S verkefni og hann bauðst til að skutla mér á leiðis. Ég var nefnilega að kaupa (eða jafnvel versla) bækur (kemur það ekki voðalega á óvart). Sá nefnilega um daginn að það var drengur að fara selja bókasafnið sitt. Keypti 11 bækur af honum á um 8000 kall. Síðan lá leið mín á lauganes veginn þar sem ég sótti lyklana af L-12 búðinni. Vakti mjög svo óhressa stelpu sem var ekkert sátt við að vera vakin fyrir hádegi.

Síðan eyddi ég næstum fjórum tímum í búðinni ásamt Viktori, sem er snilldar drengur. Síðan kom Vargurinn og pikkaði mig upp og það var farið og skipt um föt. Ég notaði auðvitað tíman vel og las helling í nýju bókunum mínum.

Árshátíðin. Fyrsta var farið á Kaffibarinn og setið aðeins þar sem nokkrum öðrum sjálfboðaliðum Rauða Krossins (í þessu tilfelli má kannski segja að þeir hafi verið sjálfboðaliðar sjálfsbjargar.. en hver er að velta sér upp úr því?). Síðan var farið í Þjóðleikhúskjallarann. Maður hafði auðvitað eytt ógrynni af tíma, svita og tárum að gera staðinn aðgengilegan og staðurinn var þolanlegur að þessu leyti.

Kvöldið var mjög skemmtilegt. Mjög vel mætt á árshátíðina, Nokkur skemmtiatriði voru í gangi.. sum fóru ekkert of vel í fólk en önnur gengu mjög vel. Maturinn var mjög góður.. en það hefði mátt vera meira af ísnum! En auðvitað var þetta kvöld af undirlagt af klíkuskap en maður vissi það svo sem fyrir.

En síðan dansað fram eftir nóttu og farið heim um 3-leytið. Fínt kvöld.

Allt konunum að kenna.

Ég segi sjaldan frá vinnunni minni þar sem ég er rammbundinn trúnaði og starfið er þess eðlið að ég má ekkert segja frá neinu.

En þar sem ég lenti í þrælskemmtilegu atviki rétt í þessu þá neyðist ég að segja aðeins frá því.

"Andskotans rugl er þetta.. ég gerði upp við þá um daginn"
"Já það hefur augljóslega verið einhver misskilningur á ferðinni. Best væri að hafa samband við þá og heyra í þeim hljóðið"
"ohhh....."
"ertu með penna? ég skal gefa þér símanúmerið"
"Já ég er með hann.. bíddu... hvar í andskotanum er hann. [Heyri hann vera ýta pappírum og öðru til hliðar].. já þetta pappírsflóð... þessi bréf sem maður er alltaf að fá... þetta er atvinnuskapandi!"
"Já það er það..."
"Alltaf endalausar pappírar sem eru í pósti.. rugl.. það er bara því að kenna að konurnar fóru á vinnumarkaðinn"
"........"
"já ef það hefði ekki gerst.... "
"......."
"Hérna er penninn... [heyri hann krota eitthvað] Helvítið virkar ekki... jú..."
"Símanúmerið er....."

Sjit mar... skemmtilegt orsakasamhengi.

Nenni ekki að skrifa.

HA?

Ég trúi því ekki að ég sé að eyða tíma í að gera þess hluti og orku í að hugsa um það. Það er líka ótrúlegt að horfa upp á þetta og velta því fyrir sér af hverju sumir hlutir eru gerðir svona. Að fólk skuli vera svona blint á þessa hluti.

Ég er þvílíkt hissa á þessu og ferlega pirraður út af því. Það er allavega eitt gott sem er í þessu... ég veit hvað þarf að forðast.

En ég held að jóga munu algerlega bjarga því... hvort að ég muni komast í jóga í dag... er allt annar handleggur.

Hvar eru buxurnar mínar?

Búhúhú......

maður myndi nú hugsa að fullorðin maður myndu nú sleppa svona bjánalátum. Enn nei.... það er ekki svo gott... einhver ætti að sparka í sköflunginn á mér.

Hverjum, öðrum en bölvuðum og úrsérgengnum halanegra, dettur í hug að hengja buxur upp úti og gleyma þeim?

Ferlegt að vera svona vitlaus.

(Bæ the vei... þetta var svona ég að blóta sjálfum mér.. þótt að ég hafi gert það þá gefur það ekki ykkur leyfi til að vera sammála þessu og hvað þá heldur leyfi til þess að bæta við)

Undarleg tilvera.

Ég er búin að vera pæla í því undanfarið hvað mannkynið er ömurlegt. Hvað við erum eitthvað lítil og ómerkileg. En þessi pæling hefur bara verið að gerjast í mér undanfarið. Hún hefur ekki sýnt sig almennilega. Verið bara einhverskonar tilfinning sem hefur skotið upp kollinum en þegar ég hef farið að hugsa um hana þá hafi hún horfið.

Ég gekk inní bókabúð í London í vetur þegar ég var á leiðinni til Brussel. Þar eins og marg staðar annars staðar lá bók. Mér sýndist hún fjalla um húmanismann og verið að fjalla um rætur hans sem liggja til Kristinsdóm. Vakti áhuga minn og ég verslaði hana.... eins og ég gerði við 4 aðrar bækur í þessari bókabúð. Hún hefur síðan legið ólesin í dótinu mínu.

Um daginn tók ég hana upp og byrjaði að lesa. Volla.... pælingin mín... algerlega, orð fyrir orð. Setur margt í samhengi sem var sundurlaust hjá mér.

Ótrúlegt en kannski bara tilviljun.

Með mátt orðsins að vopni.

He knew that he was dead the second the demon spawned spider appeared in front of him. It must have come from the deepest pit of hel. Huge eight legged creature with monsturos fangs that was driping red venom. It was blue in colour and it hissed as it bitt him in the shoulder. Its fangs pierced through his armor and he felt them conect with his shoulderbone. He knew that the wound was deep but it did not worry him. The poision that dripped from the monsters fangs did!

He screamed and allarted his fellows, he heard his high priest was chanting, an incarnation from from the One Word. He knew that it would not save him, nothing would. Death awaited. He felt his limps were starting to go numb and he had trouble breathing.

But He had a promis, and that promise must be kept! Under all circumstances. You do not break your oath of the One Word. never. he crouched and readied his weapon. He saw alfred trying to circle it, he was ready with his halbeard.

the Spider hissed and showed its fang, it spittle burst from its mouth. It struck but he was first, he swung his hammer but the blow was off, the fear and the poison was to much so the hammer just richocheted off. And the spider suck it s fangs int the the breast of the warrior. The poision ran through his veins and his body went limb. Alfread screamed a battle scream and stabed the Spider with his polearm. It went through the exoskeleton but it only a flesh wound. But it managed to draw its atention from the limb body.

The high priest jumbed to the body, quickly checked the breath of the man, but kept an eye on the spider who was battling furyusly with Alfred who kept jumping around and dodging the bite of the monster. But he knew it would not be long until the beast cought up with him.

He was steping toward the light, toward the one true word, who would enable him to see throught all lies and deception, to see the truth. But he heard a voice and the voice grew louder and higher, it draw his atention from the word, from the truth.

He woke up, he saw the high priest standing over him, holding a scroll and had finished the incarnation that banished poision.

THE OATH

He jumped up and grabed his weapon, the hight priest was running as fast as he could toward the monster brandishing his sword. Alfred was crouched ready to fight. But the Spider disapeered, jumped back to its pit.

"Back to back, remember the word" yelled the Hight priest. The three men pressed theyr back together, the High priest started a prayer but the other two just waited and watched, kept a vigilant watch, with theyr weapons ready to strike.

It apeared out of thin air runing toward him, with its mouth open, screaching like a demon. He put the shield up and threw the blow, it was straight this time and connected solidly with the creatures mouth. The jaw was crushed and one fang went flying through the air. the other would have bone flying but he sank into the bottome the Spiders mouth and staying there.

the Creature went down, crashing and screaching but It did not take the three men long time to finish it off.

They will keep theyr word!

Íslenskur (ó)raunveruleiki?

"Sjit, sjit, sjit, sjit. Ég trúi þessu... djöfulsins óheppni" Sagði hann og settist niður.
"Ekki panika maður, við dílum við þetta" Sagði hinn.
"Þetta er allt þér að kenna, djöfulsins rugl.... helvítis fífl"
"Ertu búin að nota lyfin sem ég benti þér á?"
Hann lýtur upp, starir heiftúðlega á hinn og ansar engu.
"Ertu búin að því?" Spyr hinn pirraður.
"HVAÐ HELDURU AÐ ÉG SÉ? ERTU FÁVITI?" Segir hann og stendur upp.
"Hey ég var bara að spyrja, róaðu þig maður" Segir hinn og lyftir höndum. "Við erum báðir stressaðir. En við skulum aðeins slappa af maður. Óþarfi að missa sig."
"Fífl. Auðvitað er ég búin að prófa þetta drasl og líka allt sem mér hefur dottið í hug. Það dugar ekki."
"Allt í læ, maður, slappaðu af".
Hann sest niður andvarpar og felur andlitið sitt í höndunum.
Sekúndur líða í þögn.
"hvernig líður honum?" Segir hinn
"Hann sefur núna sem betur fer. hann er samt hrikalega veikur, aldrei séð neinn svona heitan. Við þurfum að gera eitthvað."
"Helduru að eitthvað hafi sprungið?"
"Hvað heldur að ég viti eitthvað um það" Segir hann pirraður.
"Common maður... við erum í þessum skít saman. Við verðum að vinna saman. Þýðir ekkert að vera pirraður út í mig".
"Þú áttir hugmyndina að þessu." Segir hann og fer síðan að herma eftir rödd hins "Við verðum voða ríkir, þetta er sjúr bett, hann er tilbúin að gera þetta, verður ekkert mál, ódýrt... bla bla bla"
"Ég VEIT að ég átti hugmyndina. EN ÞÚ tókst þátt í henni! Það þýðir ekkert að atast í mér!"

Það heyrist uml frá hinu herberginu. Þeir þagna báðir og líta í áttina að lokuðu hurðinni, þaga og halda jafnvel niður í sig andanum.

Sekúndur líða.

"Við verðum að gera eitthvað" Segir hann. "hann verður að komast á spítala"
"Ertu brjálaður. Með allt þetta inní sér. Ekki séns. Þetta finnst og hann mun tala, þú veist það sjálfur. Hann talaði oft um það hvað hann hataði fangelsi."
"hvað eigum við þá að gera?"
"Er ekki best bara að bíða. Þetta hlýtur að skila sér og síðan þegar það er búið þá getum við hlegið að þessu eftir á."
"Bíða? Hann gæti drepist!"
"Og hvað með það? Ekki er það okkur að kenna. Hann tók þessa áhættu. Vissi alveg hvaða afleiðingar það gæti haft"
"En..."
"En hvað? Viltu fara í fangelsi? Þetta er ósköp einfalt. Viltu fara í fangelsi eður ei?"
"En hvað gerist ef hann deyr?"
"Fólk er alltaf að hverfa á Íslandi. Hann getur alveg horfið líka" Segir hinn rólegur. "en hann á eftir að losa sig við þetta, það er ekkert mál. Margir hafa gert þetta! Við erum búnir að gera allt sem við getum. Næsta skref liggur hjá honum. Við verðum bara að bíða"
"Fokk jú. Ég er búin að bíða í 3 daga! Hlustandi á hann og troða í hann lyfjum! Ég ætla ekki að bíða"
"Ekkert mál. Ég skal bara sjá um þetta. Eigum við ekki að skella okkur á stælinn?"
"Stælinn?"
"Ég er ekki búin að borða neitt. Og þú lýtur út fyrir að þurfa komast út".
"Hvað með..."
"hann? Ertu ekki með vatn hjá honum? "
Hann kinnkar kolli.
"Þá getur hann verið einn í smá tíma. Common, þú skellir þér bara í sturtu heima hjá mér, taktu með þér föt til skiptana. Fáum okkur einn stóran á Stælinum."
Hann kinkar kolli og stendur upp.

Hinn síðan talar við hann á leiðinni út.

Þeir heyra hvorugir í manninum sem kallar veiklulega "hospital?