Að benda á hið augljósa

Ég er hættur að blogga.

D-vottun

Próf...

3 dagar...

engin tími...

engin undirbúningur...

ný aðferð prófuð....

árangur óljós...

er samt Létt!!!

Uppbygging

Kreppunni er lokið
Niðurrifið er búið
svartnættið hefur hörfað
kuldinn er viðráðanlegur
sorgin er...

hafin er uppbygging
engin verkefnisáætlun
bara breytingar
bara þróun

allar athugasemdir vel þegnar.

?

Hættum að tala, látið dótið vera, slökkvið á sjónvarpinu, lokiði andlitsskruddunni, lokið þið skjánum á tölvunni, slökkvum á ljósunum, pökkum saman gleðinni, leyfið myrkrinu að ná inn, hræðist ekki, horfist í auga við ykkur, lokið síðan augunum, leggist þið niður, setið hendurnar yfir andlitið,

hverfið.

Sufjan Stevens

Það er eitthvað svo heillandi og dáleiðandi við tónlistina hans. Mig langar ótrúlega mikið að sjá hann á sviði.



Síðan er þetta besta lagið hans, að mínu áliti. Finnst það áleitandi og ég sit alltaf eftir með röddina hans endurrómandi í huga mér.



Annars fer öll mín rafrausarorka í Dagbókina sem ég er að skrifa fyrir skólann.

Síðan er ég pirraður út í sjálfan mig fyrir að hafa valið það að fara ekki á tónleikana í gær. Djöfullsins....

Er að lesa

The Assault on Reason e. Al Gore



Og síðan hinar ýmsu skólabækur.

Matur fyrir piparsveina

Já núna er ég búinn að búa einn í smá tíma og ég hef eldað nokkrum sinnum. Ekki mjög merkilegar máltíðir, en máltíðir samt. Það er gott að hafa Ragga kokk í næsta húsi svo maður svelti ekki dögunum saman.

En ég fjárfesti í WOK pönnu og hef notað hana. Eldað núðlur, almennilegar hrísgrjónanúðlur, soðið þær og síðan hent lauk og pepperoni, einhverri sósu og síðan sett núðlurnar úti í endann. Bragðast rosa vel og þrátt fyrir að ég er enn að þreifa mig áfram með skammtastærðir þá verður maður saddur af þessu.

Á morgun ætla ég að elda beikon, egg og núðlur, skellt öllu saman á pönnunni minni góðu.

Annars er ég ekki að blogga mikið þar sem ég skrifa í dagbókina á hverjum degi og það tekur þó nokkra orku. Voðalega erfitt að rafrausast í leiðinni.

Verkefni fyrir skólann

Næstkomandi mánudag þá þarf ég að byrja á dagbók. Í hana þarf ég að skrifa pælingar, hugsanir, drauma og bara allt tengt sjálfum mér. Verð að gera það í 90 daga, 15 til 30 mínútur á dag. Síðan þarf ég að gera persónulega stefnumótun. Þarf að skrifa niður lífsýn, gildi, greina stöðu mína í dag (nota SVÓT, PESTEL o.fl,), markmið og greina þau niður í deilimarkmið og síðan gera áætlun um hvernig ég á að ná þeim markmiðum. Þarf að gera verkefnisáætlun fyrir Jens Ívar ehf.

Sjálfsskoðun á þessum tíma. Þegar ég vill helst spila til að gleyma.

Þetta gekk ekki upp

Fyrir mörgum árum þá lenti ég í ástarsorg. Þáverandi stóra ástin í lífi mínu hætti með mér og ég var rosa sár. Talaði um þetta við alla sem ég hitti og velti mér upp úr þessu.

Síðan fór ég að vinna í sumarvinnu og hitti þar einn aðila sem ég hafði verið að vinna með um jólin. Hann spurði mig um kærustuna og þá sagði ég að við höfðum hætt saman.

"Nú?" Sagði hann og hleypti í brýrnar.
"Já, hún var ekki lengur hrifin af mér og vildi að við værum vinir og síðan fór hún að tala um einhvern annan gaur..."
"Heyrðu, Jens" Sagði vinnufélaginn og greip fram í fyrir mér. "Það þýðir ekkert að vera velta sér upp úr þessu. Ef einhver spyr þá er bara best að segja það gekk ekki upp." Síðan fann hann sér eitthvað annað að gera, afgreiða viðskiptavin eða eitthvað.

Ég sá alveg að hann hafði engan áhuga að hlusta á eitthvað röfl í mér. Mig tala um einhverja ástarsorg og mínar vangaveltur um hvað hafði farið úrskeiðis. Þetta varð til þess að ég opnaði augun, ekki of mikið samt. Ég röfla enn um ástina við vini mína en ég reyni að velta sem minnst úr þessu. Já, ég er í ástarsorg. Já, ég er sorgmæddur og er í niðursveiflu.

En best er að segja "Sambandið gekk ekki upp".

Að dansa upp í rúmi getur haft slæmar afleiðingar

Ég reif málmdraslið undan rúminu og lét það standa upp við vegg. Hann Raggi sagði að það mynda örugglega vera þar forever, ekki gat ég látið þessi orð hans standa svo það fyrsta sem ég gerði í fyrra dag var að laga þessa málmgrind. Beyglaði hjólið til baka með handafli og hamar. Skelltu síðan rúminu á draslið og Volla! Í fína lagi með það.

Svaf um nóttina í því og allt gekk ljómandi vel. Síðan tyllti ég mér á endann á rúminu (Var EKKI að dansa) og rúmið tók dýfu. Sá að dekkið var aftur orðið skakkt. Var á leið í vinnu og nennti ekki að standa í þessu. Síðan þegar ég kom heim þá sá ég að það var ekki bara eitt dekk sem var skakkt, heldur 3 dekk af 6, þannig að þetta var ónýtt. Ég nennti samt ekki standa í þessu gær og svaf í skökku rúmi í alla nótt, en nú er ég búinn að rífa draslið í burtu.

En það er ákveðin kostur við þetta... núna get ég dansað í rúminu!

Að dansa í rúmi er góð skemmtun

Í gærmorgun vaknaði ég óvenju snemma. Ég stillti símann minn og lagði hann út í glugga svo ég neyddist til að fara fram úr til að slökkva á honum. Ýtti á blund takkann og fór síðan aftur í rúmið. En 10 mínútum síðar þá þurfti ég að leika sama leikinn. Svo að ég var vaknaður, heilum klukkutíma áður en ég átti að mæta í vinnu. Ég setti græjurnar í gang og skrapp í sturtu. Eftir sturtuna þá var ég kominn í ágætt stuð og það var komið gott lag í hljómtækin svo ég fór eitthvað að dilla mér. Hoppaði síðan upp í rúmið og tók nokkur dansspor á því við þetta lag.



Það endaði með því að ég skekkt járngrindina undir rúminu mjög vel, svo nú er rúmið komið svona með 40 gráðu halla. Ég held að þetta rúm hafi ekki verið byggt með það í huga að 100 kílóa karlmaður fari að hoppa eins og vitleysingur á því.

Hvíld

Stelpurnar sem ég er með í hóp í leikskólanum fara í hvíld strax eftir hádegismat. Þetta er einn yndislegasti tíminn í skólanum. Það getur verið voða leiðinlegur og jafnvel erfiður tími og mjög þreytandi en það er eitt móment sem mér finnst yndislegt.

Þetta andartak þar sem þær sofna. Þetta móment, þegar þær lygna aftur augum og maður sér að andadrátturinn dýpkar aðeins. Að svefninn er að fara með þær. Ég finn fyrir vellíðan og verð eitthvað svo mjúkur þegar ég sé þetta andartak.

Merkilegt ekki satt?

Flutningur

Ég er fluttur í nýja íbúð.. ef íbúð skyldi kalla. Þetta eru tvö herbergi sem eru tengd saman með gangi og á þessum gangi er klósett og lítið eldhús. Þessi íbúð var svona "tveggja" einstaklinga herbergi. Þar sem tveir einstaklingar voru með herbergi og síðan sameiginlegt klósett og baðherbergi.

Held að það henti mér ágætlega. Útsýnið er ekki skemmtilegt. Sést bara næsta blokk, sem er mannlaus. Get ekki einu sinni reynt að gægjast á nágranna.

Margir hafa spurt mig hvers vegna ég er að flytja. Ég hef fá svör og þau svör sem ég hef eru svolítið asnaleg. En ætli kjarninn sé ekki sá að ég var hættur að hafa gaman að þessu. Fannst of mikill tími hjá mér fara í leiðindi og þá var kominn tími til að hætta.

Nú er ég liggjandi upp í rúmi og hlustandi á Nick Cave. Þetta gekk rosafljótt fyrir sér, þessir flutningar og það ætti að vera léttur leikur að koma íbúðinni í stand.

Uppfærsla á fréttum um mig

Ég pakkaði meirihlutann af bókunum mínum í gær. Tókst að fá nokkra kassa og nýtti það. Er búinn að kíkja á nýju íbúðina og líst ágætlega á. Það hefði verið betra að fá íbúð hinum megin við ganginn þar sem útsýnið er mun betra. En maður fær ekki allt sem maður biður um, ekki það að ég hafi beðið um það.. en það er allt annað mál.

Það er enn allt á bið varðandi atvinnutilboðið, ég er búinn að biðja um nákvæmar upplýsingar varðandi laun og annað. Hafði hugsað mér að segja af eða á í þessari viku en það er ólíklegt að svo verði.

Hef ekki enn fundið fyrir kreppunni.. fyrir utan umræðu og fréttaflutning. Er kominn með mjög ákveðnar skoðanir á því hverjir bera ábyrgð á þessari stöðu og það er ekki hann Dabbi kóngur, þótt að ég sé nú ekki mikill aðdáandi hans. Aðrir aðilar bera mun meiri ábyrgð (og það er ekki útrásarkóngar). Kannski ég fjalli nánar um það síðar.

Jú.. ég er með einhvern pening í peningamarkaðssjóð í SPRON og sá sjóður er frosinn. Ekki miklar fjárhæðir þar samt, svo ég sef rólega. Ef allt hrinur og ég tapa þeim peningi þá mun ég lítið taka eftir því.

Í vinnunni gengur allt vel, ég finn samt að ég er annars hugar. Atvinnutilboðið og kreppan tekur mikla orku frá mér og ég á erfitt með að einbeita mér. Verð einhvern veginn að komast úr þeim sporum.

Er nú að skrifa þennan póst á Imac í tölvuveri Háskóla Íslands. Þurfti að komast í Microsoft project. Leiðinlegt forrit sem virkar ekki fyrir Mac Os. En það er window inná þessari Imac. Nennti ekki að vesenast með þetta forrit og þurfa að kaupa eitthvað viðbótarforrit svo það virkaði.

En nú er komið nóg af bulli.. Ætla halda áfram með verkefnið.

Hugrenningar varðandi kreppu

Var í baði áðan og hugsaði um síðustu daga. Ég finn að þessi bankaáfölll hafa snert mínar taugar. Hugsa of mikið um þetta og er ekki að einbeita mér af því sem máli skiptir (nám og framtíðin).

Ég fór að pæla, nú er svo komið að 3 bankar eru gjaldþrota, helling af peningum vegna hlutabréfa eru tapaðir og það lítur út fyrir að mörg fjárfestingafélög eru að verða gjaldþrota.

Þetta mun hafa slæm áhrif á efnahagslífið. Verðbólga rýkur upp, krónan er að falla gangvart öðrum gjaldmiðlum og það munu margir einstaklingar lenda í vandræðum með að borga sín lán.

Þetta er að gerast á flestum stöðum á hinum Vestræna heimi. Ég hef nú trú á því að flest lönd munu takast að rífa sig úr þessu og Ísland verði ekki gjaldþrota og skaðinn verði lágmarkaður.

En ef það gerist ekki? Ef þetta er bara byrjunin á storminum? Hvað gerum við þá?

Ég er með plan!

Þarf að þróa hana betur og íhuga hana vel. En ég er með áætlun.

Ætli ég hætti þá að hugsa um þetta?

Deiglann

Þetta er búin að vera rosa hasar vika. Fékk atvinnutilboð sem ég er enn að spá í, hugsa stöðugt um það. Síðan er bankarnir að fara á hausinn og það eru mjög sérstakar tilfinningar sem vakna upp vegna þess.

Ég er síðan að fara flytja. Búinn að fá nýja íbúð en það hefur einhvern veginn alveg setið á hakanum. Ætti að vera pakka og undirbúa flutningar.

Eða ég ætti að vera lesa námsbækur. En hvorugt af því er að gerast. Frekar ligg ég hér í rúminu mínu og hugsa og velti vöngum.

En koma dagar, koma ráð.

Mál málanna

Mál málanna í dag er Glitnir og þessi ákvörðun sem við fengum að vita af í dag.

En vitið þið hvað? Ég nenni ekki að tala um það. Ég held að allt sé logandi í spjalli um þetta atriði, kannski skiljanlegt og nóg hægt að ræða um þetta mál frá öllum sjónarhólum. En fyrir mér var þetta mál strax þreytt og leiðinlegt. Aðallega vegna þess að flestir sem ég ræddi við og tjáði skoðanir sínar á þessu voru með svo miklar yfirlýsingar að ég var bara þreyttur við að lesa það.

Svo ég ætla ræða um aðra hluti...

hmm...

hugs hugs

Ok.. hef ekkert að segja. En hér fáið þið mynd í staðinn!

Að vorkenna sjálfum sér

Þessi póstur er einn af þessum póstum sem fjalla um hægðir og vesen í kringum það. Þeir sem eru viðkvæmir og þola ekki tal um slíkt skulu beina augum sínum annað og helst slökkva á vafranum strax.


Ég er að vara ykkur við.. fjallar um kúk og fleira.

Allt þá þrennt er.. nú vara ég enn einu sinni við því að lesa þennan pistil. Ég mun ekki skafa undan og lýsa öllu eins nákvæmlega og mér er unnt.

Jæja kominn svo langt?

Í dag var helling að gera. Það var stór ráðstefna á vegum Hjallastefnunnar í dag og ég þurfti að mæta í skólann. Mig langaði að fara á ráðstefnuna en skólinn hefur forgang. Ég vissi að goðið myndi blása krafti í fólk og allir myndu ganga út með gleði og kraft í hjarta sér.

En í skólanum voru líka skemmtilegir hlutir að gerast. Erum að byrja á nýjum áfanga og í honum er stórt verkefni og við ráðum sjálf hvað við tökum fyrir. Ég var kominn með snilldarhugmynd og langaði að setja ákveðna hluti í gang. Ég ætlaði að gera bæði, byrja í skólanum og þegar búið væri að ákveða verkefnið þá myndi ég rjúka á ráðstefnuna og heyra síðasta fyrirlestur goðsins og skella mér síðan í ráðstefnumatinn.

En... í gær þá var mér smá bumbult. Ekkert alvarlegt og þegar ég skeit þá leið mér mun betur. Hægðirnar voru bara eðlilegar og allt var í góðu. Herbergisfélaginn minn var veikur með gubbupest og niðurgang og ég vonaði að ég yrði ekki svo veikur. Þegar ég vaknaði í morgun þá var óróleikinn kominn aftur. Ég fékk mér smá að borða og skellti mér í skólann. Mér var smá óglatt og var má þrýsting í rassi. Fyrirlesturinn var að fara ofan garð og neðan hjá mér á meðan ég barðist við þessa vanlíðan. Síðan skellti ég mér á klósettið og skeit.. ég veit nú ekki hvort "skeit" sé rétta orðið. Drulla væri mun betra orð. Hvellskita væri líka í áttina en samt ekki alveg þar sem þetta var að miklu meirihluta vatn.

Ég áttaði mig þá að þetta þýddi ekki. Kvaddi hópinn minn, skellti mér aftur á klósettið þar sem sagan endurtók sig. Keyrði síðan heim þar sem skipt var um nærbuxur og lagst upp í rúm. MIlli þess að ég dottaði þá fór ég á klósettið, eitt skiptið velti ég því fyrir mér hvort ég væri að pissa. Hljóðin sem komu þegar óæðri endinn minn skilaði vatninu var eins og þegar maður heyrir kvenmann pissa.

En ég tók mig saman í andlitinu og fór á síðasta fyrirlesturinn á Ráðstefnunni. Þurfti bara að fara þrisvar á klósettið og hélt þetta út og gott betur. En það var ekki séns að ég ætlaði að fara mæta í matinn og láta fólk missa matarlystina. Ég held að fólk hafi ekkert gaman að því að sessunauturinn sé með magakveisu og þurfi sífellt að standa upp og rjúka á klósettið.

Viltu fá huggun?

Heilræði

Viltu fá huggun? Þessi setning er mikið notuð hjá mér, alveg síðan ég uppgötvaði hana. Hún er mjög einföld í notkun en minnkar gríðarlega spennuna og röfl. Maður notar hana þegar einhver meiðir sig. Aðallega þegar einhver kemur til mans grátandi. Maður horfir á barnið og spyr "viltu fá huggun?" barnið kinnkar kolli og maður gefur því gott, mjúkt og yndislegt faðmlag. Barnið hættir að gráta í flestum tilfellum og fer síðan að leika sér.

Ef barnið segir "hann/hún meiddi/ýtti/hrinti mér" þá segir maður bara á móti "já er það, þá skaltu segja honum/henni að þú vilt ekki láta meiða/ýta/hrinda þér" og þá stekkur barnið af stað og segir við hitt barnið "HÆTTU" og oftast er málið búið þegar sú setning er komin í loftið.

Ef barnið hættir ekki að gráta strax við faðmlagið þá skoðar þú barnið. Athugar hvort að það sé einhver sár á því eða hvort einhver bólga byrjar að myndast. Þá getur maður farið í "hvað gerðist" spurningaleikinn.

En með þessari aðferð þá er hægt að sleppa við "hvað gerðist og hver gerði hvað" spurningaleikinn.

Áhrif breytinga

Ég fékk bréf í pósti í dag og á því stóð Jens Ívar Jóhönnuson Albertsson. Það er þá orðið að veruleika. Ég verð nú að játa að það er frekar skrýtið að breyta um nafn á þrítugsaldri og maður er lengi að venjast þessu. Skrifa það öðruvísi, segja það öðruvísi.

Þarf nú að láta vinnuna breyta nafninu á starfsmannasíðunni.. ætli ég þurfi að breyta ökuskírteininu? nee.. varla, alla vega ekki strax.

Skrýtið.

Merkilegt

Merkilegt hvernig lítið símtal breytir deginum hjá manni. Hvernig litlar upplýsingar snúi öllu á hvolf hjá manni. Hvernig maður finnur einhvern lítn dofa læðast upp eftir hálsinum.

Þessi sannleikur að hver einasta manneskja sem við höfum hitt getur haft tækifæri til að hafa áhrif á líf manns.

Í gær upplifði ég í tengslum við frétt
Doða
Afneitun
Vottur af leiða
Samúð
Sorg
Tár
Mikla reiði
Vonleysi
Von
Sorg

Maður veit stundum ekkert hvort maður er að koma eða fara.

Nýtt á interneti

Ég er aðeins búinn að dreifa úr mér á internetinu. Er byrjaður að nota Google reader (rss forrit) og mæli með því að flestir opni fyrir RSS fítus á blogginu sínu. Þeir sem segja að ég sé svolítið seinn í þessu.. þá er ég ögn sammála.

Er kominn inn á Fésbókina og er nokkuð sammála að þetta sé snilld. En þetta er nokkuð skemmtilegt með nútíman og internetið.. allt í einu er komin aðferð til að halda sambandi við einhverja sem maður ætti að vera löngu búinn að missa allt samband við. Fólk sem maður ætti kannski að kinka kolli til þegar maður hittist á laugaveginum. En nú er hægt að tala við það, senda því allskonar vitleysu og fleira. Merkilegur skítur. En auðvitað mun þetta varla miklu breyta. Við munum halda áfram að hugsa um hluti til að segja, en segja þá svo síðan ekki. Hugsa um hvað það væri gaman að vera í sambandi við ákveðin aðila en síðan líða dagarnir og hugsunin verður bara það.. hugsun.

En kannski mun það breytast, ég veit ekki.

Fésbók adressan er FÉSBÓK JENSA

Vesen

Er staddur á klósettinu og að er engin klósettpappír.. og konan sofandi inn í herbergi. Maður getur nú ekki vakið hana við út af svona máli.

En það er gott að hafa hana Bellu hjá sér og geta leyft sér að rafrausast (blogga) um það, er það ekki?

Kenninafnabreytingin

Já þetta er ekkert grín. Ég er búinn að breyta nafninu mínu í Jens Ívar Jóhönnuson Albertsson. Ástæðan er einföld.

Fyrir nokkrum árum síðan var ég að spá í barneignir, hvað ég myndi skíra barnið mitt þegar/ef ég myndi eignast það/þau. Eitt af því fyrsta sem ég spáði í var kenninafnið Jensson (fannst og finnst það enn svolítið halló). Hún Eva sys á dóttir sem heitir Evudóttir. Ég hugsaði hvers vegna það væri bara faðirinn sem ætti að fá kenninafn. Hugsaði að þetta væri nú bara af gamla karlavaldinu eða föðurvaldinu og hefði lítið breyst. Væri bara hefð. Ég fíla ekki hefðir ef hefðirnar eru ekki byggðar á góðum og traustum grunni. EF ég á að virða hefð þá verður hún að vera skiljanleg og nýtileg. Þessi kenninafnahefð finnst mér ekki undir þeim formerkjum.

Svo að ég ákvað ég myndi skíra barnið eftir báðum foreldrum þegar/ef ég myndi eignast það. Síðan liðu nokkur ár. Þá kynntist ég Ester og þegar ég sagði henni frá þessu þá fussaði hún svolítið og benti mér jafnframt á að ég gæti nú auðveldlega breytt nafninu mínu ef mig langaði. Eftir nokkra íhugun þá sá ég að þetta var rétt hjá henni. EF ég ætlaði að láta barn mitt brjóta einhverjar hefðir þá þyrfti ég að sýna fordæmi.

Ég talaði við foreldra mína og sagði þeim frá þessu og fékk samþykki þeirra á þessu. Í gær (eftir um hálft ár frá því að ég tók ákvörðun) þá fór ég í Hagstofuna og lét þetta verða að veruleika.

Hvort að þetta breytir einhverju, það skiptir svo sem ekki máli, en Nú get ég horft sáttari við sjálfan mig í speglinum.

Jóhönnuson Albertsson

Ég fór niður í þjóðskrá í dag og breytti kenninafninu mínu.

Nú heiti ég Jens Ívar Jóhönnuson Albertsson.

Tekur víst nokkra daga að breyta þessu.

Breytingar á hegðun

Nú er ég að skrifa 16 póstinn minn í september. Fyrr á þessu ári skrifaði ég 12 pósta samtals. Ég eyði núna talsverðum tíma fyrir framan tölvuna að gera ýmsa hluti. Ég er að flakka, glíma, blogga, lesa blogg, fikta í myndum og margt fleira.

Auðvitað er hún Bella Machintosh stór hluti af þessu. Yndisleg tölva í alla staði og ég verð að játa að ég fíla apple viðmótið. Langar núna í bluetooth mús en ég hef lesið að músin sem Apple selur hefur galla sem er al talaður um veraldarvefinn (núna væri gott að koma með helling af linkum til þess að útskýra fyrir ykkur hvað ég á við.. ég bara nenni því ekki).

En hin ástæðan er einfaldlega sú að ég er með miklu meiri orku. Sumarið gaf mér helling af orku og nú er veturinn byrjaður og ég má ekkert slaka á. Ég er í fullri ábyrgð í vinnunni og er í skóla (sem kostar gommu af peningum). Maður getur þá ekki leyft sér að slaka á. Þar sem ég má ekki slaka á þá er ég á fullu alsstaðar. Les enn bækur, þrátt fyrir skólabækurnar, blogga enn mikið, les bloggin sem ég hef ekki sinnt í langan tíma.

Þannig að hegðun mín er einhvern veginn kröftugri núna heldur en síðastliðin vetur. Vonandi heldur það sér svoleiðis áfram.

Vínekruhlaup

Hef ég sagt ykkur að ég elska internetið?



Það er svo skemmtilegt. .. og ég elska BELLU!

Lærdómur

Strax eftir vinnu þá rauk ég til borg óttans og hitti þar nokkra MPM nemendur. Við vorum að fara yfir hópverkefnið okkar, stefnumótun fyrir jeppaklúbb. Þvílíkt veður en komst klakklaust á áfangastað. Þar ræddum við í smá stund um verkefnið og settum niður hvað hver og einn átti að gera. Ég er með stöðumatið á mínum snærum. Á að skrifa niður hvernig staðan er hjá klúbbnum og hvort hann geti náð þessum markmiðum sem við erum búinir að setja honum.

Ekki beint skemmtilegasta efnið en maður er hluti af hóp og gerir það sem það er krafist af manni. Það er engin freelóder enn í félagsskapnum. Allir virðast þokkalega meðvitaðir um verkefnið og eru að vinna að heillindum.

Jæja áfram gakk.

Próf 3

Jæja klukkan er 21:37 og prófið er farið af stað. Ég játa að mér fannst þetta ekki erfitt. En það er spurning hvort að minn skilningur sé nógu góður. Hvort að ég hafi skilið prófið nógu vel til að fá frábæra einkunn. Ég veit að ég næ.. annar er ég mjög veruleikafyrtur.

Nú ætla ég að skella mér í sturtu og slappa af smá. Ekki það að ég hafi verið stressaður, þvert á móti, það er bara svo gott að fara í sturtu.. eða í bað.

Er byrjaður að fara oftar í bað. Ég var eiginlega hættur að fara í bað, en nú byrjaður aftur. Það er gott.

Próf 2

Nú er ég búinn að svara öllu prófinu, á mest að skrifa 1500 orð, er búinn að nota 1364 orð. Nú ætla ég að fá mér te og bora aðeins í nefið.

Setjast aftur niður eftir svona 20 mín og fara yfir það.

Gaman að því

Próf

Er í prófi... og er eitthvað að slaka á hér.. usss...

En þetta er nú ekki erfitt, maður verður bara að játa það. 4 spurningar.. ekkert of opnar og ekkert rosalegt lesefni. Er að rúlla þessu upp, klukkutími búinn og ég er búinn með 2 spurningar. Á 3 tíma eftir af próftímanum.

Gaman að því

Spurning um sjónarhorn...

Tekið af cyanide and happiness

Próf

Á morgun milli 18 og 22 mun ég þurfa að taka heimapróf í stefnumiðaðri stjórnun. Á að lesa 3 kafla í bókinni "What is stragety - and does it matter?" og síðan 7 kafla í leshefti sem við fengum í byrjun námskeiðsins.

Ég er búinn að lesa allt nema einn kafla og las líka alla bókina hans Whittingtons. Ég vissi nefnilega ekki hvað átti að lesa fyrir próf. Ég get nú ekki sagt að ég sé mjög stressaður fyrir þetta próf en maður verður nú samt að standa sig vel. Ætla þess vegna að lesa yfir þetta námsefni í kvöld.

Er samt ekki með eirð í mér til þess að lesa. Langar að gera eitthvað annað, knúsa konuna, fara í bíó, spila RPG eða borðspil. Þið vitið, þessi tilfinning sem maður fær þegar maður á að vera að lesa undir próf. Núna til dæmis er ég að rafrausast í stað þess að lesa sem er auðvitað fullkomin sóun á tíma. Ég á líka eftir að fara í bað.. nú til þess að lesa í baðinu.. og síðan borða og spjalla smá við R-ið (ef hann fæst til að spjalla). Þannig að það er næg tækifæri til að þumla sig og lesa lítið.

En er einhver ástæða til að óttast? Nei það held ég ekki. Er búinn að lesa helling og hef fylgst með í tímum. Er líka með ágætan skilning á efninu og er með einstakar gáfur sem hafa leyft mér að fljóta í gegnum margt.

En já.. nóg af röfli. Best að fara og skella vatn í baðið og þvo þvottinn og taka til af skrifborðinu.. síðan þarf ég eiginlega að fara skipta um rúmföt.. og huga að snarli..

Síminn týndur

Síminn minn er villtur. Af einhverjum orsökum þá er hann ekki á sínum stað við sem veldur eigenda hans miklum leiðindum. Ekki er vitað nákvæmlega hvað eða hvenær síminn villtist en það var ákveðið augnablik þar sem eigandinn uppgötvaði að síminn væri ekki á sínum stað. En þrátt fyrir það hefur hann ekki komist í leitirnar.

Það gengur alveg að hringja í símann en þrátt fyrir það þá hefur enginn svarað. Hvað mun gerast? Verður síminn talinn týndur og keyptur er annar? Eflaust á endanum. En eigandinn er bara ekki sáttur við að hann skuli ekki finnast. Ekki búinn að hafa hann hjá sér í ár.

Amish í Ohio

Þegar ég var staddur í USA þá keyrðum við í gegnum Ohio og við ákváðum að kíkja á Amish county. Við lásum það einhverstaðar að það væru stærsta Amish samfélag í Bandaríkjunum í Ohio. 

Við keyrðum í gegnum það, keyptum allir kúrekahatta þar (hatturinn sem ég geng með dagsdaglega var keyptur af mjög viðkaunalegum hjónum á 25$), ég keypti hunang og ferðaðist með það til Íslands, við skoðuðum mjög skrýtna verslun sem þjónaði Amish fólki og sáum Amish fólk. 

Þegar ég segi við sáum Amish fólk þá fær maður það á tilfinninguna að þetta hafi verið einhverskonar dýragaður. Að Amish fólkið hafi verið bara út um allt og við höfum getað glápt. Að vissu leyti er það rétt, fyrir utan það að við vorum ekki dónalegir. En þarna var samfélag fólks sem lifði á 19.öldinni. Notaði ekki rafmagn nema að litlu leyti og klæddi sig svo öðruvísi að maður fékk þá tilfinninguna að maður væri staddur í Árbæjarsafni. Síðan voru hestvagnar út um allt. Litlir hestvagnar fyrir 12 ára drenginn, stórir hestvagnar fyrir fjölskylduna o.s.frv. Það myndast oft biðraðir vegna hestvagnanna. 

Mjög sérstök upplifun sem ég mundi vilja sökkva mér betur í. Myndi vilja dvelja lengur þarna, dvelja hjá Amish fólki. Kynnast því hvernig er að lifa án rafmangs, án tölva, án síma, án ísskáps og án BIFREIÐAR.

Lifa lífi sem virðist einfaldara, ekki mikið að hugsa um fatnað og þróun í samfélaginu. Lífi sem virðist samt vera margbrotið og snúið. 

Að vissu leyti þá öfunda ég Amish.

Læknafóbía eða sinnuleysi?

Ég horfði á tánna mína eftir matinn og blótaði henni. Heyrðist þá í herbergisfélaganum "þú ert búinn að vera kvarta yfir þessu í 9 mánuði, gerðu eitthvað í þessu".

Eflaust er það rétt hjá honum. Í 9 mánuði hef ég þjáðst af naglasvepp og nú eru neglurnar á tánum orðnar frekar ógeðslegar. Það ógeðslegar að það hefur ekki verið minnst á tánudd og hvað þá að tærnar hafa verið sleiktar hjá betri helmingnum. 

En hvað er málið?

Nú er ég líka með bólgna hálseitla. Sem gerist með reglulegu millibili. Og ég er líka búinn að vera kvarta undan því lengi. Miðað við sögu mína þá held ég að það ætti að fjarlægja þá hið snarasta. En ég geri ekkert í því. Nenni því ekki. Stend ekki í því. Þetta er ekki svo slæmt.... ég er oftast í sokkum og hálsinn er lagi 3 vikur í mánuðinum. Maður fer ekkert að gera vesen úr svona hlutum.

En þetta er ferkar mikið rugl. Maður verður að fara gera eitthvað í þessu.

Kannski þegar ég tala næst um þetta þá verð ég búinn að panta tíma eða eitthvað álíka.

Starcraft Lan

Í gamla daga þá hittumst við félagarnir heima hjá einhverjum og tengdum saman tölvum. Vorum með snúru og rowdera og allir voru að updeita leikinn og drævera í tölvunum. 

Það var alltaf hellings vesen að koma þessu saman. Oftast þýddi þetta að ef við ætluðum að spila einhvern leik og ætluðum að nota til þess alla helgina (laugardag og sunnudag) þá þýddi það að tölvurnar voru byrjaðar að tala við hvor aðra um klukkan níu á laugardagskvöldi. Ef við byrjuðum snemma þ.e.a.s. 

Í dag þá erum við ekki að vesenast með þetta, þetta þýddi auðvitað flutningar með tölvurnar og skjái. Í dag erum við bara á netinu eða förum á Ground zero.

En í kvöld þá ætluðum við Óli að taka smá Starcraft. En þá hófst vesenið. Ég þurfti að finna leikinn. Ég þurfti síðan að installa honum á mac tölvuna mína, til þess þurfti eitthvað lítið installation forrit sem fékkst bara á einhverri heimasíðu. Síðan kom í ljós að ég þurfti að dóvngreida dræverana mína vegna þess að leikurinn er orðinn svo gamall að nýjustu tölvurnar styðja einfaldlega hann ekki. Þegar það var búið þá þurfti að patcha leikinn og það tók hellings tíma vegna þess að netið hrundi í miðjum klíðum og ég þurfti að byrja aftur. 

Síðan var allt þetta komið og það var rokið í leikinn.... þá fékk ég villumeldingu um að Blizzard var ekki sáttur við þessa útgáfu og bað mig vinsamlegast um að byrja upp á nýtt.

Þá gafst ég upp á þessu veseni og ákvað bara að fara sofa eða horfa smá á imbann. Upplifði aftur þessa Lan-tilfinningu gömlu daganna.

Children of Men

Eflaust er ég búinn að skrifa um þessa mynd hérna áður. En ég ætlaði bara að láta ykkur vita að þetta er ein af þeim betri myndum sem ég hef séð og ég stefni á það að horfa á hana í kvöld.

Ekki gaman að vita af því?

Amy Winehouse

Fyrir nokkru þá heyrði ég lag í tölvunni hjá R-inu og lagði við hlustir. Fannst þetta skemmtilegt lag og spurði hann hver væri að syngja. Fannst þetta vera svona blús/djass söngkona, sá fyrir mér feita afríska/ameríska konu (blökkukonu) vera að kyrja. 

R-ið svaraði "Amy Winehouse". Huh? Dópistinn sem er alltaf verið að tala um í blöðunum? Þessa konu sem annar hver pistill er um hve hún er forfallinn dópisti og er bara að fara deyja bráðum? Já svo var víst. Ég spáði lengi í þessu. Tónlistarmaður sem ég vissi meira um hvernig lífstíl hún lifði heldur en tónlistina hennar. 

Síðan þegar ég var staddur í USA þá keypti ég mér diskinn hennar og sé ekki eftir því. R&B hefur aldrei verið minn tebolli og hún er víst sögð vera svoleiðis söngkona (svo segir Itunes mér). En þetta fíla ég. Af hverju? Það er röddin hennar sem heillar mig. Alveg eins og röddinn hans Louis Armstrong heillar mig. Það er eitthvað við þessar raddir sem lætur mig frá gæsahúð. 

Það finnst mér kúl.

VInnuaðstaða

Búinn að setja upp vinnuaðstöðuna upp heima hjá mér. Kominn í skóla og solleiðis. Það þýddi að ég tók til á skrifborðinu mínu. 

Ef ég væri ofvirkur og með athyglisbrest þá gæti ég aldrei unnið handtak við skrifborðið eins og það er núna. En það er hellingur af drasli á því sem stendur. En ég held að ég sé ekki með athyglisbrest svo að ég ætla að gefa þessu séns. Það er einn stór galli á þessu og hann er sá að ég er ekki með almennilegan stól. En það verður bara að hafa það. 

Bara langaði að tjá mig við ykkur. 

Dagar Víns og blóma

Haustið er komið með sína yndislegu strauma, sína fallegu ásjónu. Veðrið er að breytast. Stækka, breikka, verða dumbrautt. 

Ég get nú ekki sagt að skapið mitt er að fara sömu leið en er ég með sömu orku og áður? Ég veit ekki, kannski. Lífið er hægara en það var, en samt er allt að þjóta framhjá. Maður áttar sig betur hve tímanum líður. Er ég að missa af einhverju? Er lífið mitt að fara í súginn? Er ég ekki að þróast og breytast? Er ég staðnaður? Get ég breyst? 

Mikið af spurningum, en ætli svörin skipti einhverju máli, eru það ekki spurningarnar sem skipta máli, svörin segja manni svo lítið. Eru það ekki spurningarnar sem veita manni vísbendingar um líf manns? Kannski.. hver veit? 

Megir þú lifa á áhugaverðum tíma.

Í skólanum

Jæja þá er maður sestur aftur á skólabekk. MPM nám er hafið. Master of project management. Hvers vegna það nám var valið er umræða sem er löng og nenni ekki að fara út í núna. Þetta er þriðji dagurinn. Byrjaði síðasta fimmtudag og er síðan búinn að vera á milljón í þessu. Að lesa aðallega. Áttum að lesa um 200 blaðsíður fyrir morgundaginn og það fengum við að vita í gær. 

En þetta er búið að vera rosa gaman. Eflaust eftir að batna talsvert þegar líður á. En það er hellings vinna í gangi. Heimapróf 15. september, fyrirlestur 17. september og það á skila stefnu fyrir einhvern aðila 20. september. En ég held að allt á eftir að ganga upp og er byrjaður að vera rosa spenntur. 

Podcast

Ó mæ god....

Ég er búinn að kynnast Podcast og það er nokkuð augljóst að tónlist mun bara hljóma í Ipodinum þegar ég er að lesa. Í rútunni þá mun ég hlusta á misgáfulegt fólk ræða um misgáfulega hluti.

Nú er ég að hlusta á Forum: world of Ideas, BBC þáttur þar sem þrír aðilar ræðar um ýmsa hluti, dauðann, Taboo og aðrar hugmyndir.

Er búinn að hlaða niður þáttum frá Bretlandi, Bandaríkjunum og Ástralíu.

Ég elska internetið.

Heilræði

Þegar börn eru farin að spyrja stanslaust um sama hlutinn og það fer í taugarnar á þér þá skaltu svara einhverju algerlega út í hött. T.d

Harpa Mjöll: Hvað heitiru? (í 378sta skiptið)

Þú: Ég heiti Harpa Mjöll

Harpa Mjöll: Nei, ég heiti Harpa Mjöll! (alveg þvílíkt hneyksluð)

Þú: Nú? Hvað heiti ég þá?

Harpa Mjöll: Þú heitir Jens (í mínu tilfelli).

Eða

Harpa Mjöll: Hvenær kemur Mamma/pabbi/afi/amma til að sækja mig (í 128sta skiptið).

Þú: Þau ætla ekkert að koma, þú kemur heim með mér.

Harpa Mjöll: Ha?, nauts. Ég á heima hjá mömmu/pabba/afa/ömmu.

Þú: Ekki lengur, nú áttu heim hjá mér.

Harpa Mjöll: Nei þau koma á eftir.

Þú: Nú? Hvenær?

og þá fylgir ræða um hvenær þau koma (eftir hádegismat, eftir hvíld, eftir innigarð o.s.frv.).

Mun þetta valda þeim sálrænum skaða í framtíðinni? Iss það hafa engar rannsóknir verið gerðar á því.

Í USA var keypt ýmiss varningur, er ég mjög sáttur við hana Bellu McIntosh, nýja viðhaldið mitt og nýja hunangið mitt sem ég eignaðist eftir hörð slagsmál við Amish stúlku í Ohio (nálægt Berlin) er alveg yndislegt. 

Síðan ein mynd í lokin, hámenning í USA

Gen Con

Þriðji dagur í Gen Con og þreytan er farin að gera vart við sig. Ekki það að ég hafi spilað mikið. Þvert á móti, Larp, 2x farið í gegnum Delver, einn kynning á Overlord og Trail of Cthulu, Núna er stefnan að kíkja á morgunmat með Hickman (Hickmans killer breakfast). Og síðan verður tekið meira larp í kvöld. Vonandi kemst maður í eitthvað tabletop í dag, en það er ekki víst. Síðan verður tekið meira trail of Chtulu á morgun og vonandi getur maður kíkt á Mayfair games.

Kveðja frá Gen Con

USA - Gen Con

Ég er staddur á Gen Con 2008 í Indianapolis. Fór til Bandaríkjana fyrir tæpri viku og hef verið að ferðast til þessara staðar síðan. Vínsmökkun í New York fylki, mikil keyrsla og síðan keyra í gegnum Amish ríki. Við erum fimm aðilar sem eru saman. Við vorum sex í byrjun en vegna fráfalls þá fór einn heim. 

Vallarheiði

Nú er Vallarheiðin að sýna sig. Leyfir manni að vera úti í sólinni og golunni. Núna sér maður fólk grilla á götugrillunum og börn leika sér úti á bolnum í frekar barnvænu samfélagi.

Gamla herstöðin er komin aftur í notkun. Ekki öll herstöðin en nokkuð stór hluti. Þrátt fyrir kubbslegar byggingar og þeirri staðreynd að þessi byggð er á heiði þá er þetta nokkuð fallegt svæði.

Á þessari mynd sést blokkin sem ég bý í (hmm.. "bý í" ekki hljómar það nú vel.. og lítur en verr út). Ef þið horfið vel þá er hægt að sjá glitta í Keili á bakvið.

Hérna er aftur mynd sem var tekinn fyrir aftan leikskólann, ef maður rýnir vel þá sér maður innigarðinn.

Framtíðin

Nei sko.. annar pósturinn í Júní mánuði..

Ég mun byrja í námi í haust. Þegar ég sagði einum vinum mínum frá þessu þá fékk hann áfall og spurði mig margar spurningar sem fjölluðu um það hvort ég væri nokkuð með réttu ráði. Væri nýbúinn í skóla og ætlaði svo að fara aftur. En þetta er nám sem er með vinnu og þegar hann komst að því þá andaði hann rólega. En málið er að ég hef eytt síðustu tveimur árum í að hugsa hvað ég vil gera og hvernig ég vil vera og þetta er hluti af því. Þetta nám er næsti vegvísirinn á mínu lífi.

MPM nám í Háskóla Íslands. Rándýrt nám en lítur spennandi út. Ég verð enn að vinna í leikskólanum með þessu námi og mun skjótast í bæinn á fimmtudögum þegar skólinn er. Ég veit ekkert hvort að mér takist vel að skipuleggja mig og minn tíma en ég mun eflaust gera mitt besta.

Stelpur og Strákar

Þessi mynd var tekin um miðjan maí í útskriftarferðinni sem skólabörnin á Velli fóru í. Þarna sjást allir drengirnir mínir og síðan er hún samkennari minn sem kenndi stúlkunum. Rosalegur vetur er að baki og þessi útskriftarferð var æðisleg. En nú er svo komið að ég er búinn að breyta all svakalega til. Ég er farinn að kenna litlum stúlkum. Aldurinn er tveggja að verða þriggja, jú allar hættar með bleyju en tíminn hjá okkur fer í að leita að "dódódíl" sem leynist víða. Já í stað þess að vera sveittur í slagsmálum við 10 sex ára gutta þá fer ég í hvíld og fer í mesta lagi í göngutúr í kringum skólann eða næsta nágrenni hans.

Kynin eru svo ólík að það er eiginlega fáránlegt að hugsa um það. Upplifun mín sem kennara er gjörólík. Það er erfitt og krefjandi að vera strákakennari en maður uppsker mikla gleði oft á tíðum. Það er hvorki erfitt né krefjandi að vera stúlkukennari, enn sem komið er, en það þarf oft að grafa og ýta við þessum stúlkum til þess að finna gleðina. Það er mjög auðvelt að vera á einhverju dóli hjá stúlkum. Hjá strákum þá uppskerðu helvíti ef þú slakar eitthvað á. Aldurinn kemur eflaust að miklu leyti í þetta... en samt. En ég nýt þess að vera á stúlknakjarnann og mun þegar fram í sækir vekja stúlkurnar upp af doðanum og fá þær í lið með mér.

Í skóla er gaman

Það er ákveðin fegurð í því að sjá barn brosa og gleðjast yfir uppgötvunum.

Það er ótrúlegt að horfa á 6 ára gömul börn sem eru svo fullorðinsleg og manni finnst þau vera svo miklir karakterar og persónur. En síðan sér maður 6 ára bekki í grunnskóla þar sem þau eru svo lítil og óþroskuð að það hálfa væri nóg.

Að vinna í leikskóla er sérstakt. Gríðarlegt álag, ótrúlega mikið af mannlegum samskiptum sem gera oftast ekkert annað en að flækja fyrir manni vinnuna (maður þarf að hugsa um foreldrasamskipti o.fl.).

Er ég sáttur við vinnuna? Já, mjög sáttur oftast.. það koma dagar þar sem mig langar að hringja aftur í Lánstraust og biðja um gömlu vinnuna. En svo koma dagar eins og þessi í gær. Og hann var frábær. Þá fara allar hugsannir um að breyta um vinnu út um gluggann og maður nýtur lífsins.

Punktar

Var kosinn í stjórn 10. deildar Félags Leikskólakennara
Fór á aðalfund Félags leikskólakennara og skemmti mér konunglega
Bý enn á Vallarsvæðinu og vinn enn í leikskólanum Velli
Álagið hefur farið minnkandi með hverjum deginum
Ég var næstum kulnaður í vinnunni en tókst að snúa þróuninni við
Byrjaður að kenna 10 stykkjum af 5 ára gömlum strákum að lesa
Er að spá í að fara í MPM nám

Ekki fleiri punktar að sinni... kannski segir það margt um hugarástand mitt. Ég geri ekkert nema vinna, glíma, knúsa kærustuna og spila. Ekki gott líf það

Ég sem gamalmenni

Ég á eftir að vera hrikalegt gamalmenni. Ég fékk endanlega staðfestingu á því í þessari viku. Ég fékk streptókokkasýkingu í síðustu viku og fékk auðvitað sýklalyf við þeim andskota. Ég var rosa duglegur að taka það inn. Um helgina þá byrjaði ég að finna fyrir miklum kviðverk. Ég talaði við lækni á sunnudaginn sem hlustaði og þuklaði á mallakútnum á mér. Niðurstaða hans var sú að ristilinn væri bara ekkert starfandi. Hann sagði að það stafaði eflaust vegna sýklalyfjanna og iðraólgunni sem er fylgifiskur minn. Hann tjáði mér að eta al-bran og vona að hann hrykki í gang.

Mánudagurinn var helvíti, kaldsviti og fáránlegur rembingur í hvert skipti sem ég prumpaði. Aðfaranótt þriðjudags var líka helvíti þar sem sársaukinn var kominn yfir öll velsæmismörk, þá hefur maturinn safnast of mikið saman í iðrunum og allt var orðið uppþembt og rosa vesen á öllu. Ég gerði jógaæfingar, át verkjalyf og bjó mér til hitapoka úr samkaup-plastpoka og handklæði og þannig tókst mér að sofna. Vaknaði í morgun verkjalaus og tókst síðan að losa stífluna um klukkan þrjú í dag. Er síðan búinn að fara á klósettið um þrisvar sinnum og losa vind eins og mér sé borgað fyrir það.

Ég er nú að nálgast 31. aldursár mitt og hægðirnar mínar valda mér miklu hugarangri. Hvernig ætli þetta verði þegar ég er að nálgast sextugsaldurinn?

Fyrsti póstur ársins 2008

Jæja þá er komið að því. Fyrsti póstur ársins 2008 er kominn í loftið. Það eru komnir um 2 mánuðir síðan ég skrifaði síðast og ég býst auðvitað við því að fólk hefur kíkt reglulega hingað í þeirri von að sjá eitthvað nýtt eftir mig. En nú loksins er eitthvað komið.

Þar sem þessi póstur var byrjaður þá ætla ég bara enda hann hérna.. svo fólk verði ekki of ruglað.